Yes London Fashion Week.  Bijna elke vrouw zou er geld voor gegeven hebben om in mijn plaatst te mogen gaan en misschien had ik maar moeten ingaan op hun bod of toch niet?

Origineel plan : Carnaval van Rio gaan fotograferen echter dat viel om diverse redenen in het water. Geen pluimen en mooie rondingen dus.

Plan B : dat was er niet tot ik Sven Goewie ontmoette op Help Portrait. Svens , een halve leuke gare die reeds enkele jaren de wandelende kapstokken(lees: geen pluimen en rondingen) op de catwalk in London en Milaan gaat fotograferen . Echter dit jaar kon hij niet dus… ik was het slachtoffer.

London Fashion week kom je niet zomaar binnen. Je moet al gefotografeerd hebben op LFW om er te mogen gaan fotograferen . Lees, je komt er niet in als je niet van een groot agency bent of iemand kent. Volgens mij kan je trouwens sneller Koningin Fabiola opgewonden krijgen dan een officiële accreditatie verkrijgen dus Sven was mijn toegangsticket. Kuch

Catwalkshows, dat is toch maar op een knopje duwen en klaar. Zo dacht ik er over voor ik vertrok en vermoedelijk velen met mij.
Sommigen zeiden dat het een goede ervaring zou zijn en ik er veel zou leren. Het gezicht dat ik bij die uitspraken trok moet ongeveer dat van Gargamel zijn als er weer een smurf ontsnapte.
Perfect uitgelichte catwalks en hopen licht. Modellen die weten hoe ze moeten stappen, alles goed gecoördineerd. Easy job no ? Well it wasn’t

Vergeet die perfect uitgelichte catwalks. 2 tot 3 stops verschil in lichtsterkte was vrij normaal. Vergeet dat de modellen lopen hoe ze moeten ( in het midden). Vergeet het dat ze gelijkmatig de catwalk opkomen.
Toen viel de pond (ja tis engeland he) dit wordt a hell of a job.

het uitzicht van van boven in de fotografen pit op de london fashion show

Een uur voor de show sta je al op een laddertje om je plek te bewaken. Bewaken ?Waarom ? Het is zo dat alle grote agency’s  een plekje kunnen kiezen in de pit en de rest wordt opgevuld met ..idd mensen zoals ik. Wil je dus goed staan – in het midden en op ooghoogte – moet je dus je ellebogen gebruiken en partners in crime zoeken. Die laatste heb je nodig tegen de italianen en de japaneeskes. Die laatsten sleuren trouwens met koffers waarin ze 2x in kunnen (neem dat maar letterlijk)  waardoor ze nog meer plaats innamen.

Dat is nog niet alles. Meer over geuren, smaken, fluo dingen, laddertjes, kaas en tenen en rare blikken op de metro en vooral de hoe “verleid ik de PR-dames” in deel 2. Want een accreditatie is 1 ding maar daarmee kom je nog niet op alle shows binnen